Er is niets sombers aan het toetje van Max

Het kan je niet ontgaan zijn dat afgelopen maandag de meest depressieve dag van het jaar was. Blue Monday. Nu blijkt de Blue Monday (net als de zalmforel, zie mijn eerdere post) eigenlijk een marketingtruc te zijn. Ik snap weliswaar niet helemaal hoe je geld kunt verdienen met de mededeling dat een bepaalde dag in het jaar het meest depressief is van allemaal, maar toch…. De Blue Monday is een verzinsel van een snelle marketingjongen bij een reclamebureau die aandacht wilde vestigen op een nieuwe campagne.

Als niemand iets tegen mij had gezegd over Blue Monday was de dag waarschijnlijk onopgemerkt aan mij voorbij gegaan. Maar ja. Nu ik ‘het’ wist, vielen me toch een aantal zaken op. Zo:

Ø  vond ik het ongehoord bewolkt, koud en nat buiten (maar zag ik stiekem ook dat het wel al wat langer licht bleef); en

Ø  ergerde ik mij te pletter aan het fietsvolk dat de route naar mijn werk opnieuw bemoeilijkte met rare fietscapriolen (maar realiseerde ik mij ook dat ik dit keer NIET werd aangereden omdat ik voor het rode licht stopte, zoals vorige week maandag) ; en

Ø  zag ik de nieuwe Utrechtse bussen met hun nare verlichting door de stad rijden (maar was ik opgelucht en blij dat ik dit keer zelf die bus niet in hoefde).

Kortom:  Blue Monday deed mij realiseren dat het allemaal eigenlijk wel mee viel met die somberheid. En dat kwam vast mede omdat ik de dag ervoor een geweldig leuk weekeind had afgesloten met een heerlijk toetje: Het Toetje van Max.

Max was één van mijn opa’s (ja, diezelfde als van de chocoladetruffels) en dit was zijn lievelingstoetje. Waar het toetje ooit vandaan kwam, weet ik niet. Wel weet ik dat vrienden van mijn grootouders het toetje ook lekker vonden, en het in hun families introduceerden als ‘Het Toetje van Max’. Volgens mijn oma wordt het toetje in deze gezinnen nog altijd met deze naam geserveerd .

Tja, met deze wetenschap in je achterhoofd (en dat toetje in je buik) kun je niet somber worden toch? Zelfs niet op Blue Monday.

Het Toetje van Max (3 personen)

·      1 eigeel

·      30 gram suiker

·      12 bitterkoekjes

·      100 gram mascarpone

·      2 perziken (uit blik)

·      1 el. perzikensap

·      7 el. amaretto

·      3 mooie dessertglazen

De bereiding

1.       Breek 9 bitterkoekjes in kleine stukjes en verdeel deze over de dessertglazen. Druppel per glas ongeveer 1 el. amaretto over de koekjes.

2.       Snijd de perziken in dunne plakjes en verdeel deze over de koekjes.

3.       Zet een klein pannetje met een laag water op het vuur, en breng dit aan de kook. Zet een ander pannetje of een (metalen) schaaltje in de pan met water, maar let op dat de onderkant niet het water raakt.

4.       Klop in het bovenste pannetje het eigeel met de suiker, het perzikensap en de resterende amaretto au bien marie langzaam gaar. De sabayon wordt niet super stevig (je vingerafdruk blijft in tegenstelling tot bij de zabaglione niet staan). 

5.       Meng de sabayon door de mascarpone. Zorg dat er geen klontjes in zitten.

6.       Giet de sabayon over de perziken en zet het toetje koud totdat je het serveert.

7.       Garneer met het resterende bitterkoekje.

Tip 1: Je kunt natuurlijk ook minder alcohol gebruiken. Voeg dan iets meer perzikensap toe (maar let op dat het niet te zoet wordt!)

Tip 2: In het originele recept zat 50 gram suiker, maar ik vind dat zelf te zoet. Amaretto en perzikensap zijn natuurlijk ook al behoorlijk zoet.